Massaal op retraite?
Corona als kans
Vlak voor 'Corona' kwamen Jan Willem en ik terug van een blok op de Rebalancing opleiding. Onderweg naar huis besloten we een hapje te gaan eten, totdat bleek dat het niet meer kon. Bizar en welkom in een nieuwe wereld. Wat een kans voor de samenleving, dacht ik nog en genoot van de rust, ruimte en stilte. Toen wist ik nog niet dat mijn wereld zich zou verkleinen naar een ziekenhuiskamer in quarantaine.
Onze dochter is inmiddels weer thuis aan het herstellen van een levensbedreigende bacteriële meningitis. Een intens en bijzondere tijd. Dagelijks het ziekenhuis in en uit en van zo dichtbij de corona crisis mee maken. Waar het in het begin nog als een oase van rust voelde, ging ik nu ervaren dat met leven en dood niet te sollen valt.
Het is onontkoombaar. Of je nu eenzaam thuis bent. Met je gezin op een te kleine ruimte leeft, je man of vrouw de hele dag thuis werkt of door een vitaal beroep overbelast is.
Al onze issues komen naar boven! Als we blijven roepen; 'houd de moed erin, zet nog even door, blijf positief', samen tegen corona'. Dat is niet vol te houden. Maar wat dan wel?
Als we deze crisis kunnen nemen als een retraite, waarin vanzelf onze angsten en pijn maar ook onze vreugde en creativiteit naar boven gestuwd zullen worden. We in contact blijven met wat we ervaren en daar verantwoordelijkheid over nemen. Misschien dat er iets in ons opent, zich gezien voelt?
Ben je bereid, is er nieuwsgierigheid? Of wil je zo snel mogelijk terug naar het oude? Wat als we nu onze emoties verwerken en er meer bewustzijn komt in ons handelen. Dat we onze pijn doorvoelen en niet terug in dezelfde groef vallen.
Dat zou toch een prachtige winst zijn van deze onvoorspelbare tijd. Misschien zijn we helemaal geen slachtoffers, hoeven we niet te vechten, maar kunnen we van binnenuit het tij te keren, opnieuw relateren met wie we in essentie zijn!
In de situatie met ons doodzieke kind was er geen tijd voor destructie. We wilde niks liever dan dat ze zou overleven. Onze focus liet de liefde daar vanzelf naar toe stromen. Verrassend en ontroerend gedragen door een groter voelbaar veld.
Nu thuis, in de fase van herstel voelt het o, zo makkelijk om weer in het oude te vallen. Onze onverwerkte schok op elkaar af te reageren. Maar ik zeg: NEE, stop! Wat een kans, de corona geeft ons ook tijd en ruimte! Ik denk dat we als mensheid een diepgaande discussie moeten voeren. In hoeverre willen we de natuur blijven manipuleren in ons eigen voordeel? In hoeverre willen we onze samenleving blijven definiëren binnen de termen van succes, winst en economische groei? Zijn we bereid naar onze blinde vlekken te kijken? Zonder elkaar te bestrijden en te verwerpen.
Laten we deze tijd gebruiken om toe te laten, er in te zakken, te doorvoelen wat we normaal gesproken uit de weg gaan. In deze situatie kunnen we niet ontkomen aan het feit dat onze pijn en verwarring aan het licht komt. We hebben keuze, we kunnen doorvoelen en helen of onszelf forceren om met een (destructieve) kracht tot een (kunstmatige) oplossing te komen.
'Business as usual'. Maar hoe pijnlijk is dat? Dat willen we toch niet meer?
Willen we in deze (innerlijke) wereld blijven leven? Kan je je voorstellen hoe de wereld eruit zal zien, als we deze retraite gebruiken om onze worstelingen te verwerken? Keuzes kunnen gaan maken vanuit onze essentie. Hoe ziet jouw wereld er dan uit?
Al het beste voor jou tijdens deze onverwachte retraite,
Categorie: Vrouwenvallei
Geef een reactie